“Beni siz delirttiniz” diyor kadının biri,
Beni siz delirttiniz…
Yanlarından geçiyor, herkesi görüyor;
Yaşıyorlar sadece birbirine benzeyen günleri, saatleri ve mevsimleriyle,
Birbirine benziyorlar…
Ne kadar çok konuşuyorlar, ne kadar boş
Ne kadar boş bakıyorlar.
Gri bir filmi izler gibi,
İzler gibi bakıyor…
Ne kadar memnun hayatlarından,
Sağından solundan akan kalabalıklar,
Her iki yanından da akıyorlar,
Zamanın içinde geriye doğru…
Yürüyor kadın, gidiyor, dönüyor.
Sayıları çok fazla, yeryüzünü kapatacak kadar,
Olmaması gerektiği kadar çok insan…
Karıncaları, kuşları, balık sürülerini anlıyor kadın, insanları değil
Bu kalabalıkları anlayamıyor…
“Siz delirttiniz beni evet,
Sıradan bir insan olmamı isteyerek, siz…”
Böyle söylüyor işte kadın; bu kadar kısa, bu kadar açık
İnsanların ne cevap verdiğini duymak zor,
Sadece bir uğultu…
Oysa bir kuşun çırptığı kanat sesini,
Martının suya dalıp çıkışını duyabiliyor insan.
Bir kedinin, bir köpeğin, hatta bir kirpinin gözlerine bakabiliyor utanmadan…
“Ne utanması?” diyor adamın biri, “Ne oluyor?”
Ne oluyoruz, ne utanması, insanın insanla savaştığı yerkürede utanma mı kaldı?
Neden utanmamız gerekiyor?
“Evet,” diyor kadın “artık utanmıyorum.”
Utanacak bir şey yok…
İnsanlar doğar, büyür ve ölür.
İnsanların bazıları zengin ve ayrıcalıklı, bazıları tutsak doğar,
bazıları köle…
Fakir ya da orta sınıftan olmak,
hem acı, hem tatlıdır ve hem de renklidir.
İnsanların hayatı nehir gibi akar,
nehir gibi…
Delirdiğine şükrediyor kadın ters yönde yürürken,
“İyi ki delirmişim de hiç acı hissetmiyorum artık, hem de hiç” diyor,
“Hatta o kadar ki, ne yapsalar kızamıyorum, sadece sonsuz bir kopma hissediyorum.”
Öyle şey mi olur, nasıl olur da insan milyonlarca hücresinden birinde bile acıyı duyamaz?
“Hayır,” diyor kadın “yürürken olmaz, hayır…”
Belki de şanslı,
Belki onun gibi delirmeli, anlaşılamayan insan seslerini dinlememeli, yere düşenlerden etkilenmemeli hatta gülmeli.
Az konuşmalı, çok düşünmeli, sonsuzlukta yürümeli…
Yürüyor uzun zamandır onun gibi olanlar,
Onun gibi insan türleri…
Onlar kainat içindeki sayılı insan türleri;
Sadece ileri yürüyen,
sadece ileri…
Acı hissetmiyormuş güya,
Aynaya bakmıyor ki!
Baksa görecek orada,
Orada görecek, ama bakamıyor…
Herkes bakabiliyor mu aynaya?
Ne fark eder, hayat akıyor işte.
Yine de merak ediyor insan, neden delirmiş olabilir diye…
Boşuna mı geldik buraya, boşuna mı yürüyoruz ileri?
Bu insan yığınlarının arasında, yürüdükçe törpülenmiş beden ve ruhlarımızla,
Boşuna mı savaştık?
Bu yalan yağmurlarının altında yürüyor ve ıslanıyoruz,
Herkesin herkese yalanla baktığı, neredeyse herkesin rol kaptığı tiyatroda,
Evet, bu tiyatrodayız…
Gerçekten de delirtmişler kadını,
Böyle olmamalıydı oysa…
Birdenbire dev birine dönüşüyor kadın, kocaman oluyor,
etrafındaki herkesten daha büyük…
Ve hala umarsızca “Delirtmeseydiniz,” diyor “insanca hislerle doğmuştum çünkü…”
İyi ama herkes öyle doğmadı mı?
Bebekler dünyaya geldiğinde öylesine saf, öylesine berrak değil miydi?
Hislerini cımbızla söküp atmasına hangi insanlar, hangi olaylar, hangi sistem, hangi düzen yol açmış olabilir?
Yani şu deliren kadının…
Ne kadar şanslı bazı insanlar; futbol izlemek ya da televizyon izlemek yetiyor onlara,
Ne kadar kolay mutlu olabiliyorlar.
“Belki de bende bir terslik var, ne bileyim” diyor kadın.
Olabilir, neme lazım, kadınla tartışmaya gerek yok,
Artık tartışmaların bir galibi de yok…
Fazla bulaşmamak lazım ve fazla sorgulamamak
Ne de olsa hayatı boyunca kaçmışa benziyor kadın;
sorgulayan ve kişisel soruya boğan insanlardan…
Bir sprinter gibi kaçmışa,
ve pişman olmamışa benziyor.
Neden pişman olsun ki?
Hayatının dörtte üçünü böyle kurtardıysa,
kalan dörtte birinde şans dilemek en iyisi belki de…
Şu kadın gibi tam delirmek varmış aslında,
Kutuplara, denizin altına, uzaya doğru mesela…
Şiir/ Ayça Yılmaz
