Devasa bir yıldız, ömrünün sonuna doğru nükleer füzyon için kullanabileceği yakıtını bitirdiğinde, kendi üzerine çöküyor ve bir kara delik oluşturuyor. Bir kara delik, olay ufku adı verilen ve hiçbir şeyin, hatta ışığın bile kaçamayacağı bir yüzeyle sınırlandırılmış bir uzay-zaman bölgesidir. Einstein’ın Genel Görelilik Kuramı, bize büyük bir kütlenin uzay-zamanı bükebileceğini söylüyor. Teori ayrıca bir kara deliğin kalbinde, kütlenin çok büyük olduğu ve uzay-zaman eğriliğinin sonsuz hale geldiği ve alıştığımız fizik yasalarının geçersiz olduğu bir tekilliğin var olduğunu söylüyor. Bu, fizikçileri rahatsız eden bir kavram, ancak bir hipotez, tekilliği ortadan kaldırabiliyor ve onun yerine, tüm bir evreni ve dolayısıyla bir çoklu evreni koyabiliyor. Connecticut’taki New Haven Üniversitesinden teorik fizikçi Dr. Nikodem Poplawski, “Tekillikler ölçülemedikleri için, fiziksel değildirler. Bu da onların varlıklarının, bir teorinin eksik olduğunu gösterdiği anlamına geliyor” diyor.
“Benim hipotezimde, her kara delik kendi içinde; (olay ufkunun ötesinde) yeni, bebek bir evren üretiyor ve bu bebek evreni kara deliğin var olduğu ana evrene bağlayan, solucan deliği olarak da bilinen bir Einstein- Rosen köprüsü haline geliyor.”
Bu teoride, yeni evrenden bakıldığında ana evren, bir kara deliğin tersi olarak düşünülebilecek, dışarıdan girilemeyen bir uzay bölgesi olan bir beyaz deliğin diğer tarafı olarak görünüyor. Poplawski, “Bir maddenin bir kara deliğe girip yeni bir evrene çıkmasını, bir dairenin içinden sabun köpüğü üflemeye benzetebiliriz” diyor. “Daire, olay ufkudur.
Bilimsel Makale / Dr. Nikodem Poplawski
