Bir Yanda YIKIM, Diğer Yanda UMUT!..

Necla ve ailesi, Samandağ’da beş katlı modern bir apartmanın ikinci katında yaşıyordu. “Güzel bir binaydı” diyor ve orada güvende hissettiğini söylüyor.

O sabah, binaların depremle yıkılıp gideceğini, her yanda hasarlı ve enkaz halinde binaların olacağını bilmiyordu.

“Deprem başladığında, diğer odadaki eşimin yanına gitmek istedim, o da bana doğru gelmek istemişti” diyor.

“Ama diğer oğlumla beraber bana doğru gelmeye çalışırken, gardırop üzerlerine düştü ve hareket etmeleri imkansız hale geldi.”

“Deprem şiddetlendikçe, duvar yıkıldı, oda sallanıyordu ve bina konum değiştiriyordu. Durduğunda bir kat aşağı çöktüğümüzü fark etmedim. Onlara seslendim ama yanıt yoktu.”

33 yaşındaki Necla kendisini, bebeği hala kollarındayken, yatar halde buldu. Yanına düşen gardırop, büyük bir beton parçasının üzerlerine yıkılıp, onları ezmesini engelleyerek hayatlarını kurtarmıştı.

Necla ve bebeği, neredeyse dört gün bu pozisyonda kaldı.

Necla, enkazın altında pijamalarıyla yatarken, etraf “zifiri karanlıktı”. Dolayısıyla, neler olup bittiğini anlamak için diğer duyularını kullanması gerekti.

Yağız’ın hala nefes aldığını fark ettiğinde rahatladı.

Başta toz yüzünden nefes almakta zorlandığını ama sonra tozun geçtiğini söylüyor. Enkazın altında üşümüyordu.

Altında, sanki çocuklarının oyuncakları varmış gibi hissetti ama bakmak ve daha rahat bir pozisyon almak istese de hareket edemedi.

Gardırop, yeni doğmuş bebeğinin yumuşak teni ve giydikleri kıyafet dışında, beton ve enkaz yığınından başka bir şey hissedemiyordu.

Uzaktan sesler duyabiliyordu. Yardım için bağırdı ve gardıroba vurdu.

“Orada kimse var mı? Sesimi duyan var mı?” diye seslendi.

Bu işe yaramayınca, yakınındaki küçük moloz parçalarını alıp, daha çok ses çıkarmasını umarak gardıroba vurdu. Belki çöker diye korktuğundan, altındaki zemine vurmaya korkuyordu.

Yine, kimse yanıt vermedi.

Necla artık kimsenin gelmeyeceği ihtimalinin olduğunu fark etti.

“Dehşete kapıldım” diyor.

Necla, enkaz yığınının altında tüm zaman algısını kaybetti.

Hayat böyle olmamalıydı.

“Yeni bebeğiniz olunca bir sürü şey planlıyorsunuz ve sonra birden enkaz altındasınız” diyor.

Hala, Yağız’ bakmak zorunda olduğunu biliyordu ve bebeğini sıkıştığı o küçük alanda emzirmeyi başardı.

Erişebileceği hiç gıda ve su yoktu. Umutsuzca kendi sütünü içmeye çalıştı ama başaramadı.

Necla, üzerinde beton kırıcıların çalıştığını, ayak seslerini ve konuşmaları duyabiliyordu ama sesler çok uzaktanmış gibi geliyordu.

Dışarıdaki sesler daha da yakınlaşana dek sessiz kalıp, enerjisini harcamamaya karar verdi.

Diğer sevdiklerinin başına gelmiş olabileceklerden de kaygılıydı.

Necla, enkazdan çıkabileceğini düşünmüyordu ama Yağız’ın varlığı ona umut etmek için bir neden vermişti.

Yağız çoğunlukla uyudu ve ağlayarak uyandığında, sakinleşene kadar Necla sessizce bebeğini emzirdi.

Enkaz altında 90 saatten fazla geçirdikten sonra Necla köpek havlamalarını duydu. Rüya görüp görmediğini düşündü.

Havlamaların peşinden, sesler gelmeye başladı.

“İyi misin? Evetse, bir kere vur” diyordu bir ses. “Hangi apartmanda yaşıyorsun?”

Bulunmuştu. O Yağız’ı kollarında tutarken, kurtarma görevlileri dikkatle kazmaya başladı.

Karanlık, gözlerine vuran bir fenerin ışığıyla delindi.

İstanbul Büyükşehir Belediyesi İtfaiyesi’nden kurtarma ekibi, Yağız’ın nasıl olduğunu sordu. Necla emin değildi. Sadece deprem olduğunda oğlunun 10 günlük olduğunu biliyordu.

Ambulansa götürülürken, diğer oğlunun da kurtarılıp kurtarılamadığını öğrenmeye çalıştı.

Necla hastaneye ulaştığında, aile üyeleri tarafından karşılandı. Ona altı yıllık eşi İrfan ve üç yaşındaki oğlu Yiğit Kerim’in de enkazın altından sağ çıkartıldığını söylediler.

Ama bacaklarındaki ve ayaklarındaki ağır yaralanmalar nedeniyle Adana’daki bir hastaneye götürülmüşlerdi.

Necla ve Yağız’da ciddi herhangi bir yaralanma yoktu. 24 saat gözlem altında tutulup, taburcu edildiler.

Necla’nın artık geri döneceği bir evi yok. Ancak ailesinden biri onu, tahta ve brandadan derme çatma yapılmış mavi bir çadıra götürdü. Hepsi evlerini kaybetmiş toplam 13 kişiler.

Çadırda aile birbirine destek oluyor, küçük bir ocakta kahve pişiriyorlar, satranç oynayıp hikayelerini paylaşıyorlar.

Necla yaşadıklarıyla baş etmeye çalışıyor. Hayatını Yağız’a borçlu olduğunu söylüyor.

“Bebeğim bununla başa çıkacak kadar güçlü olmasaydı, ben de olamazdım” diyor.

Oğlu için hayali, bir daha asla böyle deneyimler yaşamaması.

“Oğlumun hiç birini hatırlamayacak olmasına memnunum” diyor.

Bir görüntülü arama gelince Necla gülümsüyor. İrfan ve Yiğit Kerim hastanede yattıkları yataktan gülümseyip, el sallıyorlar.

İrfan ekrandan “Selam savaşçım, nasılsın oğlum?” diye soruyor.